Οι ανοιξιάτικοι σαργοί του Κορινθιακού κόλπου
Του Σπύρου Σταυρόπουλου

Αρχές Μαΐου, τα νερά έχουν αρχίσει σιγά σιγά να ζεσταίνονται και αυτό μου έδωσε την ώθηση να δοκιμάσω μια παραλία του κορινθιακού όπου δεν την είχα ψαρέψει στο παρελθόν και ήταν ο διακαής πόθος μου.

Ήταν ακόμα αρχή της εβδομάδας και είχα πέντε μέρες να οργανωθώ και να αλλάξω απόψεις με τον Νίκο και τον Λάμπρο, για να δοκιμάσουμε αυτό το νέο ψαρευτικό σημείο.

Μετά την αλλαγή απόψεων ήμασταν σε δίλημμα, αυτό γιατί ο Νίκος επέμενε να ξεκινήσουμε το ψάρεμα μας νωρίς το απόγευμα ενώ ο Λάμπρος και εγώ θέλαμε να έχουμε ρίξει τα καλάμια μας στο σούρουπο.

Ο λόγος που ήθελα στο σούρουπο ήταν γιατί σχεδόν σε όλα τα ψαρέματα μου στην ευρύτερη περιοχή του κορινθιακού τα ψάρια συνήθιζαν να τρώνε κατά την διάρκεια της νύχτας και όχι της ημέρας.

 

 

 

Τελικά επικράτησε η άποψη του Νίκου για δυο κύριους λόγους, ο ένας ήταν ότι θα ήμασταν περισσότερη ώρα στην μεγάλη μας αγάπη την θάλασσα, και ο δεύτερος ότι για να έχουμε μια πλήρη ιδέα του ψαρότοπου αυτού όσο αυτό είναι δυνατό μόνο από ένα ψάρεμα.

Η προετοιμασία

Ο καθένας ξεχωριστά, αλλά πάντα με τηλεφωνική επικοινωνία, κάθησε, ξεχώρισε και οργάνωσε τα βαλιτσάκια με τα ψαρευτικά του εργαλεία, ώστε να δει εάν του λείπει κάτι και να το προμηθευτεί άμεσα, ώστε να είναι πανέτοιμος για το επερχόμενο ψάρεμα. Για το ψάρεμα αυτό προσπαθήσαμε να έχουμε πολλές επιλογές αγκιστριών, παράμαλλων και βαριδιών, ώστε να μπορέσουμε να ψαρέψουμε όσο το δυνατό καλύτερα και σωστά.

Αναχώρηση-Άφιξη

Μόλις προμηθευτήκαμε τα δολώματα δεν βλέπαμε την ώρα να συναντηθούμε και να αναχωρήσουμε για την παραλία που είχαμε είδη επιλέξει. Η διαδρομή ήταν περίπου δυο ώρες, ο καιρός ήταν καλός, αλλά το αεράκι ήταν λίγο παγωμένο, αυτό βέβαια δεν μας χάλασε καθόλου αφού είχαμε προετοιμαστεί για να κάνουμε ένα ωραίο ψάρεμα και να περάσουμε καλά. Σε όλη την διαδρομή κουβεντιάζαμε γενικά και αόριστα για προηγούμενα αλλά και για τα μελλοντικά μας ψαρέματα. Με την κουβέντα όμως η ώρα περνούσε και ήδη κοντεύαμε στον προορισμό μας. Λίγο πριν φτάσουμε σταματήσαμε να πάρουμε τα απαραίτητα, νερό, καφέ, χυμούς και άλλα, μετά από τα είδη πρώτης ανάγκης θέλαμε δεν θέλαμε πενήντα λεπτά περίπου για την παραλία που θα κάναμε το ψάρεμα μας.

Η αρχή του ψαρέματος

Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο τα βλέμματα μας είχαν σαν μοναδικό στόχο την θάλασσα προσπαθώντας να δούμε όσο ήταν δυνατό καλύτερα τον βυθό της ώστε βάσει της εμπειρίας μας να πραγματοποιήσουμε τις βολές μας στα σημεία που θεωρούσαμε ότι θα ήταν ιδανικότερα. Χωρίς βιασύνες ξεκινήσαμε να ξεφορτώνουμε τα απαραίτητα πράγματα για το ψάρεμα όπως βάσεις, καλάμια, μηχανισμούς.

Μετά από συνεννόηση τοποθετήσαμε τις βάσεις μας στα σημεία που είχαμε επιλέξει, η αμέσως επόμενη κίνηση ήταν να ανοίξουμε τα καλάμια, να ετοιμάσουμε τις αρματωσιές και τα βαρίδια. Σε μερικές αρματωσιές επιστρατεύσαμε μονάγγιστρα με float, μια τεχνική που αποδεδειγμένα έχει δώσει πολλούς σαργούς στο παρελθόν.

Όλα ήταν έτοιμα και αφού δολώσαμε ξεκινήσαμε ένα ένα τα καλάμια να τα ρίχνουμε στο νερό. Tα καλάμια τα ρίξαμε σε διαφορετικές αποστάσεις για να βρούμε σε τι απόσταση θα τρώγαν τα ψάρια.

Τα πρώτα δείγματα

Οι πρώτες τσιμπιές ήρθαν αλλά δεν ήταν αυτό που θέλαμε, πέρκες, χάνοι και κάτι μικροί σαργοί ήταν τα πρώτα δείγματα νωρίς το απόγευμα. Φυσικά όλα τα πετρόψαρα και οι μικροί σαργοί επέστρεψαν στην θάλασσα. Έλεγα στον Νίκο ότι μέρα μόνο τέτοια ψάρια θα βγάζουμε αλλά στο σούρουπο θα φάνε τα μεγαλύτερα.

Ο Νίκος όμως με διέψευσε λίγη ώρα αργότερα όταν ο οπτικός του ειδοποιητής καρφώθηκε με μανία στα δακτυλίδια του καλαμιού του. Έτρεξε προς το καλάμι του και η πρώτη του δουλειά ήταν να κλείσει τα φρένα του μηχανισμού του, πήρε τα μπόσικα και αμέσως καρφώνει και αρχίσει να μαζεύει.

Από το νόημα που μας έκανε καταλάβαμε ότι το ψάρι ήταν πάνω, από το κατέβασμα της μύτης του καλαμιού καταλάβαμε ότι το ψάρι ήταν μεγάλο και περιμέναμε τον Νίκο να το φέρει έξω, όπως και έγινε ο μεγάλος αυτός σαργός ήρθε στα χέρια του Νίκου και μας γέμισε χαρά. Εγώ πάντως παραξενεύτηκα γιατί είχα την εντύπωση ότι τέτοιου μεγέθους σαργοί τρώνε μόνο την νύχτα, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Σκεφτόμουν εάν οι σαργοί συνέχιζαν να τρώνε την ημέρα, ίσως δεν θα έτρωγαν την νύχτα.

Αυτό γιατί σε μια ώρα ίσως και λίγο παραπάνω θα έπεφτε ο ήλιος και αν τα ψάρια έτρωγαν μόνο την ημέρα ίσως θα έπρεπε να ψαρεύουμε σε αυτή την παραλία από το πρωί. Ποτέ δεν ξέρεις όμως τις διατροφικές σκέψεις των ψαριών άρα το μόνο που κάνουμε είναι εικασίες, άρα το μονό που μπορούμε να κάνουμε είναι να ψαρέψουμε και θα δούμε...

Μέχρι να ξανά οργανωθούμε το δεύτερο καλάμι του Νίκου λυγίζει απότομα κάνοντας τον οπτικό ειδοποιητή να χτυπήσει με δύναμη στα δακτυλίδια, λίγο αργότερα άλλος ένας μεγάλος σαργός λίγο μικρότερος από τον πρώτο βρήκε έξω από το νερό και τότε άρχισε ο Νίκος την πλακά για τα ψάρια που τρώνε την ημέρα, και όπως ήταν φυσικό να μην μπορώ να του πω τίποτα.

Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ελέγξω σε τι κατάσταση ήταν τα δολώματα στα καλάμια μου και να συνεχίσω να ψαρεύω. Όταν άρχιζε να σκοτεινιάζει αλλάξαμε αρματωσιές, λίγο μεγαλύτερα σε μήκος παράμαλλα και λίγο πιο χοντρές πετονιές, ήταν αναγκαίο μήπως και οι μεγάλοι σαργοί βγουν για την τροφή τους την νύχτα.

Μετά το σούρουπο

Στο σούρουπο περιμέναμε μήπως και δούμε κάποιες τσιμπιές αλλά δυστυχώς τίποτα, η ώρα περνούσε και τα καλάμια στέκονταν ακούνητα. Τι και αν αλλάζαμε τα δολώματα συχνά, τι και αν ρίχναμε σε διαφορετικές αποστάσεις, και πάλι τίποτα. Το μόνο που μας έμενε να κάνουμε ήταν υπομονή μέχρι τα ψάρια να αρχίσουν να τρώνε ξανά.

Η ώρα κόντευε δώδεκα και βλέπω σε ένα από τα καλάμια μου τον ειδοποιητή να κάνει μια και μετά άλλη μια κίνηση προς τα πάνω, δεν έχασα χρόνο και μόλις έκλεισα τα φρένα κάρφωσα και άρχισα να φέρνω το ψάρι προς τα έξω, ένας μεγάλος σαργός , ο μεγαλύτερος της βραδιάς μέχρι στιγμής.

Από εκείνη την ώρα και μετά παίρναμε εντατικά τσιμπιές και αρκετοί σαργοί ήρθαν στα χέρια μας, δηλαδή από τις δώδεκα μέχρι τις τρεις πήραμε πέντε σαργούς με ικανοποιητικό μέγεθος αλλά επιστρέψαμε στη θάλασσα άλλους λίγους οι οποίοι ήταν σχετικά μικρότερου μεγέθους.

Μετά από λίγο πάλι τα ψάρια έκοψαν, δεν έτρωγαν πάλι αλλά εμείς εκεί, θα τα περιμέναμε μήπως και φάνε πάλι το ξημέρωμα.

Λίγο πριν το ξημέρωμα

Η ώρα είχε πάει είδη πέντε και τριάντα περίπου και περιμέναμε να δούμε αν κάποιος σαργός κάνει την κίνηση του και δελεαστεί από τα δολώματα μας. Συζητούσαμε ότι τελικά η επιλογή μας να δοκιμάσουμε σε αυτή την παραλία ήταν σωστή και πριν προλάβουμε να πούμε περισσότερα ο οπτικός ειδοποιητής στο καλάμι του Λάμπρου εκσφενδονίστηκε στην κυριολεξία στα δακτυλίδια και τελικά κατέληξε στην θάλασσα.

Αμέσως κάρφωσε και άρχισε να μαζεύει, το ψάρι ήταν πάνω και τα απότομα κατεβάσματα της μύτης του καλαμιού μας έκανε να καταλάβουμε ότι το ψάρι ήταν μεγάλο.

Λίγο αργότερα γυρίζει το καλάμι στο πλάι και σέρνει το ψάρι και με την βοήθεια από το σκάσιμο του νερού στην παραλία έκανε το έργο του Λάμπρου ακόμα ευκολότερο. Ο τελευταίος όπως όλα έδειξαν σαργός της βραδιάς ήταν και ο μεγαλύτερος, αφού μόλις ζυγίστηκε έδειξε περίπου 1.200 γραμμάρια. Συνεχίσαμε το ψάρεμα περιμένοντας κάτι ανάλογο αλλά μάταια!!! Αυτό που περιμέναμε τελικά δεν ήρθε.....

Το τέλος

Τα πρώτο φως του ηλίου έκανε την εμφάνιση του και μαζί με αυτό οι πρώτες πέρκες, θέλαμε να καθίσουμε να ψαρέψουμε και το πρωί αλλά από την μια η κούραση και από την άλλη τα ελάχιστα δολώματα που μας είχαν μείνει μας το έκαναν απαγορευτικό. Το θετικό όμως είναι ότι περάσαμε καλά και ευχάριστα και φυσικά αποδοτικά σε ένα νέο ψαρευτικό σημείο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι στην παραλία αυτή θα ξανά πάω για ψάρεμα με την καλή παρέα που είχα μαζί μου και ελπίζω να είναι το ίδιο αποδοτική.

Τα δολώματα

Τα δολώματα που χρησιμοποιήσαμε ήταν το σκουλήκι φαραώ και ο αμερικάνος. Επιλέξαμε μόνο αυτά τα δυο σκουλήκια διότι στις παραλίες της περιοχής δουλεύουν πολύ καλά και ίσως είναι υπερβολή να έχουμε και άλλα ζωντανά δολώματα μαζί μας τα οποία σίγουρα θα μείνουν αφού τα ψάρια δεν τα προτιμούν.